Nihayet gidiyoruz. Babanemiz, dedemiz ve de ninemiz özlemle Tibet'i bekliyorlar. Tibet yokken bile bu kadar uzun süre görüşmediğimiz hiç olmamıştı. Biz gidemedik, onlar gelemedi, özleştik. Sonunda yarın sabah erkenden gidiyoruz, yani uyanabilirsek erkenden!!
Ömrüm sanırım çanta hazırlamakla geçicek. Giderken hazırlamak neyse de dönüş için hazırlamak zor geliyor insana. Evimi çok özlediysem o ayrı. Sanırım bu sefer evimi pek özlemicem, çünkü çok sıkıldım artık. Tibet'i kucakta taşımak pahasına da olsa çıkıyoruz biraz yürüyüş yapıyoruz oğlumla. Sırtım bu gece iflas etti bebeyağları çare oldu:) Sütümüzden dolayı merhem de kullamıyorum. Galiba fizik tedaviye ihtiyacım olucak ama nasıl giderim orası muamma. Tibet'e de kucak terapisi yaparlarsa beraber gideriz:))
Sabah erken kalkıcaz yatsam iyi olucak ama nedense uyumak istemiyorum. Yarın dinlenicem diye düşündüğümden herhalde. Yani umarım:))) (bizimkisi bana yapışmazsa)
Son hallerimizden bir fotoğraf..
Hergeçen gün değişen Tibetcik dönüşte nasıl olucak görücez bakalım. Çok yaramaz bir çocuk oldu yalnız, çok işim var benim. Birgün de bunları anlatırım..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder