Montessorik doğum gününde bir küçük tibetto

Bunlar da burda dursun

Bir annenin günü

Zaman geçiyor biraz yaş aldırıyor biraz kırışıklık çoğaltıyor biraz eğlendirip biraz üzüyor.
Bu aralar nedense hep şu moddayım. "Tibete hakettiği zamanı ayırıp sevgimi ona doğru şekilde hissettirebildim mi." Çalışmaya başladığımdan beri yavrukuşum ne çok yıprandı ne çok üzüldü. Çalışan anne olmak ne kadar zor ve yorucuymuş. İnsan için en büyük nimet bir kap hazır yemekmiş ☺ ailenin yanında yaşamak ne kadar önemliymiş,,,
Tibet okula 2 gün ara verse okula bir daha gitmeyeceğini düşünüyor ve okulun ilk haftasına dönüş yapıyoruz. Hayat kabusa dönüyor.Geçen gün okulun duvarına vurup "ben okulu sevmiyorum" diyordu ama biliyorum ki çok seviyor. Daha kapıdan adım atınca beni bile unutup öğretmenine sarılıyor. Çocuğumun dünyası alt üst oldu. Benim dünyam da öyle. Ne bileyim bu aralar durumlar böyle. Aklım fikrim hep tibetimde. Allahım korusun onu bütün tehlikelerden. Amin

I

Her geçen gün büyüyor benim kuzum

Bu fotoğraflar telefondan ne çabuk büyüyor benim kuzum. Seni çok seviyorum annesinin birtanesi 

yıllar geçiyor sen ne dersen de...

Yazmayalı neredeyse 1 sene olmuş. Hayat nerden nereye. Son yazımı Bursa' da yazmışım. Şimdi İzmit'teyiz.
1 sene neler aldı götürdü, yeni neler getirdi. Ama en güzeli huzur. İzmit bize en çok huzuru getirdi.
Tibet okula başlayacak kadar büyüdü :) Her ne kadar alışamasa da gidiyor ki iki yaş dönemini biraz daha hafif yaşayabiliyoruz. Öfke nöbetleriyle baş ediyoruz. Sabırlar azalıyor.  Bir an önce geçse şu dönem de tatlı oğlum tadından yenmese.
Tibetin büyümesiyle benim de kendime ayırdığım zaman arttı bu da el işlerinde yenilikler yapmama imkan sağladı.

İzmit'te ilk zamanlar çok yalnızlık yaşadıysak da alışıyoruz mutluyuz seviyoruz.  Kim bilir hayat belki bizi bir daha izmir'e gönderir :)