Bu aralar nedense hep şu moddayım. "Tibete hakettiği zamanı ayırıp sevgimi ona doğru şekilde hissettirebildim mi." Çalışmaya başladığımdan beri yavrukuşum ne çok yıprandı ne çok üzüldü. Çalışan anne olmak ne kadar zor ve yorucuymuş. İnsan için en büyük nimet bir kap hazır yemekmiş ☺ ailenin yanında yaşamak ne kadar önemliymiş,,,
Tibet okula 2 gün ara verse okula bir daha gitmeyeceğini düşünüyor ve okulun ilk haftasına dönüş yapıyoruz. Hayat kabusa dönüyor.Geçen gün okulun duvarına vurup "ben okulu sevmiyorum" diyordu ama biliyorum ki çok seviyor. Daha kapıdan adım atınca beni bile unutup öğretmenine sarılıyor. Çocuğumun dünyası alt üst oldu. Benim dünyam da öyle. Ne bileyim bu aralar durumlar böyle. Aklım fikrim hep tibetimde. Allahım korusun onu bütün tehlikelerden. Amin
I
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder