Tibet'in bu ara baş edemediğimiz korkuları var ve gerçekten çok çaresizim. İnternetten falan araştırdım okulda psikoloğa sordum hepsi de normal diyor ama çocuğum bununla baş edemiyor. Zaten uyumayı seven bir çocuk değil şimdilerde uyumak tamamen işkence haline dönüştü. Korkusundan ter içinde kalıyor neler hayal ediyorsa kuzucum uyuyamıyor. Umarım geçici bir durumdur, çabuk çabuk geçer.
Ama tatlılığından hiç bir şey kaybetmedi, aksine daha da tatlı oluyor dillendikçe cümleler de çoğalıyor. Annesinin bir tanecik bebeği, güzel oğlum benim.
Hafta sonu cumartesi ve pazar okuldan iki arkadaşının doğum günü partisine gittik. Nasıl mutluydu anlatacak kelime bulamıyorum. Hele pazar günkü partide Merve öğretmenimiz de vardı. 1 haftadır da sömestr tatilinden dolayı öğretmeni izindeydi. O'nu orda görmek nasıl şaşırttı. İnsan her an elinde kamerayla dolaşsa da her anını (özellikle öğretmenini görünceki halini) kaydetse ama mümkün olmuyor. Zaten sürekli bir kıpır kıpır durumu olduğu için yakalamak da mümkün olmuyor.
Bu aralar İzmir'dekileri herkesi çok da özledi. Sürekli dilinde ne zaman gelecekler sorusu. Babanesi geçen gün gelicez diyince "oleey" diyip bir zıplaması var :) canım benim. İnşallah en kısa zamanda kavuşuruz. Ben de çok özledim herkesi özellikle de Demirimi ve Mercanımı....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder