Geçtiğimiz hafta sonu İzmir'den arkadaşlarımız geldi. Nermin & Burçak & Batu. Hem güzel hem de yorucu bir hafta sonu geçirdik hep beraber. Batu da Tibet'ten 1 yaş büyük olduğu için birini uyut, diğerini doyur falan filan çok birşey anlayamadan geçti gitti bir hafta sonu.
Bu perşembe de annemle babam geleceklerdi. Biz de Onur'la planlar yapıyorduk, başbaşa ne yapabiliriz diye. Ben gidemediğim doktor kontrollerime gitmek istiyordum ki, annem dün akşam arayıp grip olduğunu söyledi:( Anneme mi üzüleyim kendime mi bilemedim. İnsan arada nefes almak istiyormuş çocuk olunca gerçekten. Şööööyle bir deliksiz uyumak istiyormuş, öğlen uykularında bile olsa. Biz uzak olunca bu şansı pek yakalayamadık. Napalım şu bakışlar gülüşler herşeye değer:)
Bizimkinin evde en sevdiği yer televizyon sehpası oldu. Tüm çevresi diş izleriyle doldu, olsun hatıra kalacak bize o diş izleri:)
Şu parmakların tatlılığına ne demeli, tam yemelik:) Zaten ayaklarını öpüp ısırmama bayılıyor:))))
Bu da çok işlevli mama sandalyesi. Asla oturmak için kullanılmaz, altında oyun oynanır, tekerlekleri ısırmak içindir, bacakları da tutunup ayağa kalkmak içindir.
İşte tüm hayatımız bu şekilde. Sabah Tibet, akşam Tibet, gece Tibet. Demir damlasını kullanıyoruz yine, yine kabız olduk. Çok üzgünüz çooook, gece uyumak istiyoruz ama uyuyamıyoruz:((((((
Bu arada Burçak kendi fotoğraflarını bize kopyalamamış ve de Batu'yla Tibet'i beraber çekmeyi akıl edememişiz bu yüzden de beraberken fotoğraf koyamadım ama Burçak'ın elinden çıkan bi kaç fotoğraf da paylaşayım istedim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder